تنها در بی چراغے شبها مےرفتم

تنها در بی‌چراغے شبها مےرفتم
دست‌هایم از یاد مشعل‌ها تهے شده‌ بود
همہ ستاره‌هایم بہ تاریڪے رفتہ بود
مشت من ساقہ خشڪ تپش‌ها را مےفشرد
لحظه‌ام از طنین
ریزش پیوندها پُر بود
تنها مے رفتم می‌شنوے ؟
تنها
من از شادابے باغ زمرد ڪودڪے بہ راہ افتاده‌ بودم
آیینہ ها انتظار تصوریم را مےڪشیدند
درها عبور غمناڪ مرا مےجستند
و من مے رفتم تا در پایان خودم فرو افتم
ناگهان تو از بیراهہ لحظه‌ها میان دو تاریڪے بہ من پیوستے
صداے نفس‌هایم با طرح دوزخے
اندامت درآمیخت
همہ تپش‌هایم از آن تو باد
چهرہ بہ شب پیوستہ همہ تپش‌هایم
من از برگ ریز سردِ ستاره‌ها گذشتہ ام
تا در خط هاے عصیانے پیڪرت
شعلہ گمشدہ را بربایم
دستم را بہ سراسر شب ڪشیدم
زمزمہ نیایش دربیدارے انگشتانم تراوید
خوشہ قضا را فشردم
قطره‌هاے ستارہ در تاریڪے درونم درخشید
و سرانجام در آهنگ مہ آلود نیایش تو را گم ڪردم
میان ما سرگردانیِ بیابان هاست
بےچراغیِ شب‌ها
بستر خاڪے غربت‌ها
فراموشے آتش هاست
میان ما هزارویڪ شبِ جست‌وجوهاست...