گاهی کافیست لحظه ای در سکوت

گاهی کافیست لحظه ای در سکوت
بایستی و گوش بسپاری به صدای باد.

صدایی که هیچ قصدی ندارد
اما می وزد

می آید می گذرد و هیچ چیز
از خود باقی نمیگذارد جز
آگاهی از حضورش

در این جریان درسی پنهان است

همه چیز در زندگی نیز چنین میآید و میرود
احساسات، آدمها، اندیشه ها

ما رنج میکشیم چون میخواهیم نگه داریم آنچه ذاتاً گذراست.

برگهای پاییزی در باد نمی جنگند.

نه میپرسند چرا باید بیفتم؟»

نه مقاومت میکنند در برابر رقص

آنها میفهمند که افتادن
بخشی از چرخه ی زندگی است

که تنها با رها شدن است که
زمین بار دیگر زنده میشود.


اندیشه هایت می آیند و میروند مانند برگها
وظیفه ات نگاه کردن است نه چنگ زدن
تماشا کن بدون داوری

آنگاه آرامشی درونت میجوشد که
نه از بیرون آمده نه به بیرون وابسته است.



.
.