سال ۱۳۶۰ بود که عابران آخرین بار بانوی سرخپوش میدان فردوس

سال ۱۳۶۰ بود که عابران آخرین بار بانوی سرخپوش میدان فردوسی با همان کیف، مانتو، جوراب و کفش قرمز در خیابان ولیعصر دیدند و دیگر هیچ نشانی از او پیدا نشد.
راویان محلی میدان فردوسی عقیده داشتند که او هر روز حوالی میدان فردوسی می‌پلکد تا معشوق خود را بیابد. می‌گفتند ۳۰ سال است که این کار را می‌کند و این قرمز پوشیدن نشانه ای است برای یک قرار عاشقانه. آنها تلفنی با هم گفتگو می‌کردند که به یکدیگر دلبسته شدند. عاشق و معشوقی که همدیگر را ندیده بودند بنا را می گذارند بر اینکه پوشش یکدست قرمز دختر بشود نشانه ای برای آشنایی. دخترک که ساکن رشت بود دلش پشت تلفن طاقت نیاورد و برای قراری عاشقانه، حوالی میدان فردوسی، با لباسی یکدست قرمز، به تهران آمد. یک ساعت و دو ساعت نه، که ۳۰ سال پای قرار ایستاد اما خبری از معشوق نشد. هر کسی پای عشق بایستد اسطوره می‌شود و او هم شد.
در این ۳۹ سال که از غیبت او می‌گذرد فیلم و مستند و کنجکاوی درباره او کم نبوده است. عشق او ترانه‌ها زیادی را به هنجره خوانندگان روان کرده و نغمه‌های فراوانی را در گوش شهر خوانده، اما همه این‌ها باعث نشد تا بار دیگر کسی او را ببیند.
ولی افسوس که تکرار نخواهد شد...