وطنم وطنم وطنم

بعد از حدود بیست سال فعالیت سیاسی و رسانه‌ای، رسما می‌گویم از آنچه به اسم کنشگری و فعالیت سیاسی این روزها در کشور می‌بینم ناراحت و دلشکسته ام.
دروغ نگویم اولش کمی امیدوار شدم از شکستن بغض بی‌تفاوتی و عدم تفکر نسل جدید. از آشتی ایشان با آرمان و مسؤلیت. اما حال این روزهایم، حالی تماما عصبی و نگران است.

از سال 83 تا 94 در لباس طلبه
و از سال 88 تا 96 در لباس دانشجو
و در تمام سال‌های بعدش بعنوان معلم در محیط‌های علمی و فرهنگی کشور
حتی یک‌بار این حجم از بی‌ادبی و حرف رکیک را نه دیده و نه شنیده بودم.

در روزهای متلاطم اعتراضات 88 هم حتی
محیط علمی توسط دانشجویان و اساتید محترم بود.

این روزها فکر می‌کنم به تغییرات نسلی، به آسیب عمیقی که این بچه‌های زیرزمینیِ منقطع از اسطوره‌های ملی و مذهبی و متصل به فیلترشکن به فرهنگ، ادبیات، اعتراض، به اصل گفتگو و دموکراسی وارد می‌کنند.
چند سال باید عقلا خون دل بخورند تا این زخم‌ها مرهم شوند...
بر سر هم‌نسلان نجیبشان که با این‌ها در رینگ مبارزه و هم‌زیستی هستند چه می‌خواهد بیاید؟

دانشجویی که این روزها استاد دانشگاهش را به هر علتی هتک می‌کند، اگر غره تست‌های کلاس کنکور و پول پدر و درآمد کاذب از گیمینگ و لاشخوری در بازار احمق‌های بزرگترِ رمز ارز و... نباشد، قطعا دانشجو هم نیست.
این‌ها را به قول رسایی اول ممنوع الخروج و بعد اخراج کنید تا یاد پدر و مادرهایشان بیاید روزی وظیفه‌ای داشتند به نام تربیت!