کاش اهل موسیقی بودم

کاش اهل موسیقی بودم
جای این کبریت بدون سیگار
ترانه‌ای آتش می‌کردم
ترانه‌ای در ردیف حال الآن

ترانه‌ای که در آن دختری واقعی
پای قصه‌ها و غصه‌های یک مرد سی و اندی ساله می‌نشیند
و هرجا بغض مرد ترکید
گلگیرهای جوگندمی شده‌اش را
با ناخن‌های لاک زده
عمیق شخم می‌زند

ترانه‌ای که در آن دخترک
لب از گونه‌ی مرد
و مرد
نفس از موی پریشان دخترک
برندارند

ترانه‌ای پر از امنیت و اعتماد
نایاب ترین معاجین این روزهای زندگی

افسوس اما که به جای ترانه
اهل سکوتم
اهل آتش سوزی بغض و کم‌حرفی

افسوس که این زخم بدون جراحت
این کبریت بدون سیگار
این هیزم بدون دود
زود به آتش افتاد
و دیر می‌میرد...