اوایـل دهه شصـت تنها شامـپوی موجود، شامپوی خمره ای زرد رن

اوایـل دهه شصـت تنها شامـپوی موجود، شامپوی خمره ای زرد رنگ داروگر بـود،
تازه آن را هم باید از مسـجد محل تهیه می کردیم،
پفک نمکی و ویفر و بادبادک شانسـی، تنها دلخوشی کودکی بود،

صف های طولانی در نیمه شب سرد زمستان برای 20 لیتر نفت!
جیره بندی روغن، برنج و پودر لباسشویی ،

همه اینها بود، بمـب هم بود و موشک و شـهید و ..
اما کسی از قحطی صحبت نمی کرد،
همسایه ها از حال هم با خبر بودند، لبخند بود، مهربانی بود،
خب درد هم بود،

و اما امروز ،
امروز فروشگاه های مـملو از اجنـاس لوکس خارجی همه جا به چشم می خورند ،
و هرچه بخواهید در آنها هست،
و حال ، این تن های فربه، تکیه زده بر صندلی های نرم اتومبیل های گرانقیمت از شنیدن کلمه قحطی به لرزه افتاده به سوی بازارها هجوم می بریم،
قیمت هرچیزی دوبرابر میشود و هجوم میبریم تامبادا تمام شود ،
متاسفانه اشتهایمان برای مصرف، تجمل، فخر فروشی و له کردن دیگران سیری ناپذیر شده است ،

می شود کتابها نوشت..
خلاصه اینکه این روزها،
لبخند جایش را به پرخاش داده و مهربانی به خشم،

قحطی امـروز ما ،
قحطی اخـلاق است،
قحطی هـمدلیست،
قحطی رفاقـت است،
قحطی عـشق است،
قحطی انسانیت است،

ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨـﻤﺎﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﻓﻬﻢ ﺍﺳﺖ
ببار ای آگاهی ،

#خاصترین