شبم از بی ستارگی ،شبِ گور
شبم‌از‌بی‌ستارگی،شبِ‌گور
در‌دلم،پرتو‌ِستاره‌ی‌دور
آذرخشم‌گهی‌نشانم‌گرفت
گه‌تگرگم‌به‌تازیانه‌گرفت
بر‌سرم‌آشیانه‌بست‌کلاغ
آسمان‌تیره‌گشت‌چون‌پرِ‌زاغ
مرغِ‌شب‌خوان،که‌با‌دلم‌می‌خواند
رفت‌و‌این‌آشیانه،خالی‌ماند
آهوان،گور‌شدند‌در‌شب‌دشت
آه‌از‌آن‌رفتگان‌ِبی‌برگشت
در‌دلم،پرتو‌ِستاره‌ی‌دور
آذرخشم‌گهی‌نشانم‌گرفت
گه‌تگرگم‌به‌تازیانه‌گرفت
بر‌سرم‌آشیانه‌بست‌کلاغ
آسمان‌تیره‌گشت‌چون‌پرِ‌زاغ
مرغِ‌شب‌خوان،که‌با‌دلم‌می‌خواند
رفت‌و‌این‌آشیانه،خالی‌ماند
آهوان،گور‌شدند‌در‌شب‌دشت
آه‌از‌آن‌رفتگان‌ِبی‌برگشت
۲.۷k
۲۸ تیر ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.