خبرت کنم برویم آنجا که نگرانی مردمانش نه نازکی نان و کم ر

خبرت کنم برویم آنجا که نگرانی مردمانش نه نازکی نان و کم رمقی آب ، که کوچکی گلهای آفتابگردان باشد و تاخیر یک روزه ی باران بهار ...

بهشت راستگویان نباشد اما دروغی هم اگر شنیدیم نه به بزرگی بهشت باشد و نه به حرارت جهنم ، در حد نجوای رود باشد با دامن دریا ...

خبرت کنم برویم آنجا که چاره ی ترس از گلوله ترک سالن سینما باشد و بستن کتاب و نه به مشت فشردن سنگ و نه شلیک گلوله ای دیگر ...

خبرت کنم برویم شهروندان شهری بشویم
بی حاکم و بی محکوم ، شهری نامقدس و فارغ که قانون و نظمش ردیف دندانهای سپید تو باشد بین لب های سرخت و هوایش ترکیبی نامعتدل از حرارت نفسهای دیوانه وارت با شبنم های نشسته به روی نبض گردنم ...

خبرت کنم برویم دور از این همه شعار و اخم ، این همه چشمهای مراقب و کنجکاو ، دور از این همه بیچارگی خوشبختی ...

خبرت کنم برویم آنجا که هر شب تو قصه ای پر از رنگ های سبز و قرمز و آبی برای آینده ببافی و من موهای مشکی تو را ...

خبرت کنم شالت را پرت کنی روی شانه ات ، بند کفش هایت را ببندی در آیینه به خودت چشمک بزنی بخندی و بی هیچ چمدان و کوله باری بیایی یک خیابان پایینتر یواشکی دستهایمان را قفل کنیم در هم حواس کلیدش را هم پرت کنیم و آنقدر برویم تا به آن جاده ی خاکی و خلوتی برسیم که ابتدایش در خاطره هیچ کس نمانده و انتهایش در غروب هر پنجشنبه از چشم ها محو میشود ...

خبرت کنم برویم آنجا که هرگز نگران رسیدن یا نرسیدن نباشیم ...