ماها که مثل بقیه زبانمون خوب نیست، لذتی که از آهنگای خارج

ماها که مثل بقیه زبانمون خوب نیست، لذتی که از آهنگای خارجی می بریم دوبرابره. هر معنایی دلمون بخواد برای ترانه تصور می کنیم و حالی می بریم که نگو. دوست داشتن کسی که خوب نمیشناسیمش هم همینطوریه. هر شخصیتی دلمون بخواد براش تصور می کنیم و همینجور خرسند، طوری که انگار بهمون تی تاپ داده باشن، لبخند به لب هی عاشق تر میشیم. کار از اون جایی خراب میشه که یه از خدا بی خبری بیاد آهنگی که دوست داریم رو ترجمه کنه یا بازیرنویس فارسی برامون بفرسته یا بدتر، مثلا به اونی که نمیشناسیم و عاشقش شدیم نزدیک بشیم.
میخوام بگم ندونستن همیشه هم عیب نیست...