آدمها درخت نیستند که وقتی دوستت دارند و ترکشان میکنی بمان
آدمها درخت نیستند که وقتی دوستت دارند و ترکشان میکنی بمانند همانجا و میوه بدهند و هرسال برگهایشان را به باد پاییز بسپرند و دم نزنند و صبر کنند تا برگردی و دوباره روی شاخه هایشان طناب ببندی و تاب‌سواری کنی، نه.
آدمها، وقتی دوستت دارند و ترکشان می کنی می میرند. بعد، خاکسترشان را باد می برد می ریزد در دورترین جزایر تنهایی، آنجا از نو ترکیب می شوند با آب و باد و خاک و آتش، آدم تازه‌ای می شوند، بی شباهت به آدم برفی غمگینی که زیر افتاب رهایش کردی و رفتی.
برنگرد به کسی که دوستت داشته و ترکش کرده ای. اما اگر خواستی برگردی، یادت باشد از تمدنی که میشناختی و سوزاندی و رفتی، همان ویرانه های زشت آشنا به جا نمانده، نه. اینجا را شخم زده‌اند، از نو جهان تازه ای ساخته اند. کاشف باش، و صبور، و سر به زیر، و پوست کلفت، و اهل مدارا.
همین.
آدمها، وقتی دوستت دارند و ترکشان می کنی می میرند. بعد، خاکسترشان را باد می برد می ریزد در دورترین جزایر تنهایی، آنجا از نو ترکیب می شوند با آب و باد و خاک و آتش، آدم تازه‌ای می شوند، بی شباهت به آدم برفی غمگینی که زیر افتاب رهایش کردی و رفتی.
برنگرد به کسی که دوستت داشته و ترکش کرده ای. اما اگر خواستی برگردی، یادت باشد از تمدنی که میشناختی و سوزاندی و رفتی، همان ویرانه های زشت آشنا به جا نمانده، نه. اینجا را شخم زده‌اند، از نو جهان تازه ای ساخته اند. کاشف باش، و صبور، و سر به زیر، و پوست کلفت، و اهل مدارا.
همین.
۲۶.۴k
۳۰ بهمن ۱۴۰۱
دیدگاه ها (۴)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.