پیش خودش فکر می کند مخمل امن نرمی است ، پیچیده دور تن یار

پیش خودش فکر می کند مخمل امن نرمی است ، پیچیده دور تن یار . دلبر را امن نگه داشته از گزندها و تلخی ها و آفتاب تند و باد شدید و باران بی وقت . پیش خودش فکر می کند خنکای نسیم باهاری است ، می وزد بر کتف و گردن عزیز دلبر ، حالش را حال آدم سرمست می کند . پیش خودش فکر می کند ابر بازیگوش اردیبهشت است ، روی سر دردانه دلش راه می رود و از آفتاب وحشی مرداد مصونش می دارد .
تا یک شب که حقیقت را به صورتش می کوبند ، و تازه می فهمد ساده بوده چقدر . که می فهمد کاکتوس وخیمی بوده ، پر تیغ و بی میوه و تلخ و زشت . می فهمد هربار که مهمان آغوشی شده ، کارش زخم زدن بوده و دریدن آرامش و کوچاندن لبخند .
بعد ، کاکتوس بیچاره شرمنده و غمگین می خزد یک گوشه . تصمیم می گیرد کرگدن شاخ بریده نیمه جانی باشد ، کنج نمورِ غار دلتنگی . هی بنشیند آهنگهای غمگین را از بر کند و نیمه شب ها که همه خوابند زیر گوش عنکبوتی که لای تارهای خودش مرده زمزمه کند . هی نگاه کند از دور به اجتماع آغوشهای خوشبخت ، و لبخند تلخ بزند و سر تکان بدهد و وانمود کند که از تنهایی خود لذت می برد . هربار هم بیتاب نوازشی می شود ، به دستهای کسی که نزدیکش شده نگاه می کند و رد خونین تیغ های خودش را می بیند و رم می کند و نعره می کشد و فراری می دهد .
این گونه است رفیق جان . سخت می گذرد به کاکتوسی که به رویش آورده اند کاکتوس است ....