آنکه دائم نفسش حس تو را داشت منم

آنکه دائم نفسش حس تو را داشت منم
این چنین عشق تو در سینه نگهداشت منم

آنکه در ناز ، فرو رفته و شاداب توئی
آنکه دل کاشت ولی دلهره برداشت منم

آنکه هرگز نگشود دفتر احساس توئی
آنکه رویای تو را خاطره پنداشت منم

آنکه کافر به دل مومن من بود ، توئی
آنکه هر شعر تو را معجزه انگاشت منم

آنکه بر سینه ی من خنجرِ غم کوفت توئی
او که قامت به قدِ تیر، برافراشت منم

او که در باغ غزل گشت و خرامید توئی
او که یک بوته در این باغچه نگذاشت منم

او که عاقل شد و راه خردش جست توئی
آن که در مزرعه اش بذر جنون کاشت منم