رفتن بیصدا

«رفتن بی‌صدا»

دیگر توان ایستادن نمانده…
انگار روحم، سال‌ها پیش مرده بود
و فقط جسمی خسته،
بی‌هیچ اشتیاقی
به روزمرگی چنگ می‌زد.

اشک‌ها دیگر نمی‌آیند،
چون گریه هم خسته است.
دل، ساکت‌تر از همیشه،
فقط یک چیز را زمزمه می‌کند:
«بس است…»

نه فریادی،
نه وصیتی،
فقط یک خداحافظی آرام،
در دل شب،
در سایه‌ای که کسی متوجهش نمی‌شود.

مُردن همیشه با صدای تیر یا طناب نیست،
گاهی با لبخندی‌ست مصنوعی،
گاهی با «خوبم»هایی دروغین،
و گاهی با ناپدید شدن از نگاه‌ها.

و اگر فردا نبودم،
نگویید عجیب بود…
من سال‌ها بود که
در سکوت، مُرده بودم.

قاصدک تنها💔💔