من پذیرفتم شکست خویش را

من پذیرفتم شکست خویش را

پندهای عقل دوراندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است

این دل درداشنادیوانه است

میروم شایدفراموشت کنم

بافراموشی هم اغوشت کنم

میروم از رفتنم دل شادباش

از عذاب دیدنم ازاد باش

گرچه توتنهاتراز مامیروی

ارزودارم ولی عاشق شوی

ارزو دارم بفهمی درد را

تلخی برخوردهای سردرا

میرسدروزی که بی من لحظه ها

را سر کنی میرسد روزی

که مرگ عشق را باورکنی

می رسد روزی که تنها در کنار

عکس من نامه های کهنه ام را

مو به مو از بر کنی..