و نمی پرسی حتی گاهی

و نمی پرسی حتی گاهی:
هی فلانی . . . .
هی تو که رادیوی عصر ،
جغرافیای تنت رابحرانی گزارش می کند مدام . . . .
چه می کنی راستی با کوهی که بر دلت کاشته ام . . . . !؟؟
برای زمین گیر کردنِ من ،
نخندیدنت کافی بود . . . .
این کوه که کاشتی ،
سنگین تر از این حرف ها بود . . . . !