چقدر گریه کنم بر سرِ مزار خودم

چقدر گریه کنم بر سرِ مزار خودم
به روی گورِ پراز دردِ بیشمار خودم

طنابِ عمر خودم را جویده ام هرشب
به لطف موشِ توهم،درونِ غار خودم

و نعل کرده مرا این زمانه وارونه
"پیاده آمده"بودم، شدم سوار خودم

کشیده ضامن ذهن مرا دوباره غزل
خدا کند که بسوزم در انتحار خودم

پناه میبرم از خود به دامن ابلیس...
و حکم میدهم آخر به سنگسار خودم

تمام عمر خودم را دویدم اما حیف...
"خدا کند که بیفتد به من گذار خودم"

#خاصترین