بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
پاسخ قسمت دوم :
اگر دانشمند می‌باشد نیز چیز زیادی نمی‌ داند و علم او حتی در برابر آن چه باید بداند و می‌توانست بداند، بسیار اندک است؛ مضافاً بر این که تمامی اینها فانی می‌باشند!
جوانی به سرعت سپری می‌شود - زیبایی و جذابیت، با یک بیماری یا حادثه و یا پیری، از بین می‌روند و ثروت با یک رویداد، به باد می‌رود؛ و اگر ثروت نرود، آدمی خودش بدون ثروتش می‌رود؛ و شهرت نیز با کمی دوری از موقعیت، یک اتهام یا یک عملکرد نادرست، به فراموشی سپرده می‌ شود یا بدنامی مبدل می‌گردد؛ بنابراین چیزی برای عُجب، تکبر و غرور باقی نمی‌ماند.
سجده : دقت فرمایید که سجده، همانگونه که حضرات امیرالمؤمنین و فاطمة الزّهراء علیهما السلام فرمودند : تکبر را می‌شکند. ابلیس لعین چون به خاطر تکبرش سجده ننموده اخراج شد و سقوط نمود.
پس، باید سعی کنیم زیاد سجده نماییم؛ هر موقع چنین احساسات کاذبی به کسی دست داد، چند ثانیه سجده کند و بگوید: خداوندا! هر چه دارم از توست و تو را بابت تمامی الطاف و نعمت‌هایت حمد و شکر می‌ گویم.
اظهار محبّت - مودّت :آدمی مایل است اگر کسی او را دوست دارد، هم به زبان آورد و هم درعمل نشان دهد، خداوند متعال که این تمایلات را در خلقت آدمی نهادینه نموده، می‌ فرماید: هم معرفت شناخت و محبّت داشته باشید و هم مودّت داشته باشید، یعنی محبّت قلبی خود را در اندیشه، گفتار و عمل، بروز دهید و ظاهر سازید.
شما نیز سعی کنید که محبت خود به خدا و اهل عصمت علیهم السلام را به زبان آورید که اثر القایی‌اش به خودتان برمی گردد. مرتب بگویید: خدایا! خیلی دوستت دارم - ای رسول الله و ای اهل عصمت! این حالات گذرا و وساوس و حتی گناهان مرا نبینید؛ من شما را بزرگ و بزرگوار می‌دانم و البته که خیلی دوستتان دارم - تمامی تحمل زحمات و اذیت‌ها از سوی شما، برای این بود که من هدایت شوم، یعنی شما مرا خیلی دوست دارید، پس من نیز شما را خیلی دوست دارم و ممنونم.
اگر انسان بکوشد که حق شناس و شاکر باشد، هرگز دچار عُجب، تکبر و غرور نمی‌شود و در نهایت افتخار می‌کند که این چنین مورد لطف قرار گرفته است و می‌کوشد تا از نعمات، درست استفاده کند - یعنی حقیقتاً شاکر باشد.(ادامه دارد...)