‍ روزی که تو را به شعر خود آوردم

‍ روزی که تو را به شعر خود آوردم
من پشت به حرف های مردم کردم
گفتی که چه سبز می نویسی! گفتم:
سبز است غزل هایم و من خود زردم
کم کم دل من به بودنت عادت کرد
هر چند از عشق و عاشقی دلسردم
می ترسم از آشنای خود بگریزی
امروز که غرق برزخی نامردم
فانوس به دست، گِرد این شهرِ خراب
دنبالِ دلِ شکسته ای می گردم