با مردمِ شب دیده به دیدن نرسیدیم

با مردمِ شب‌دیده به دیدن نرسیدیم
تا صبح، دَمی هم به دمیدن نرسیدیم
کالیم که سرسبز دل از شاخه بریدیم
تا حادثه‌ی سرخِ رسیدن نرسیدیم
خون‌خورده‌ی دردیم و چراغانیِ داغیم
گل‌کرده‌ی باغیم و به چیدن نرسیدیم
زاین هیزمِ تر، هیچ ندیدیم به جز دود
شمعیم که تا شعله‌کشیدن نرسیدیم
خونیم و تپیدیم به تاب و تبِ تردید
اشکیم و به مژگانِ چکیدن نرسیدیم
بادیم که آواره دویدیم به هر سوی
اما چو نسیمی به وزیدن نرسیدیم
یک‌عمر دویدیم و لبِ چشمه رسیدیم
خشکید و به یک جرعه چشیدن نرسیدیم...