از م و ن ن د

.
ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ از ﺳﻔﺮم ، ﺑﯽ ﺳﺮو ﺳﺎﻣﺎن ﭼﻮن ﺑﺎد
ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر رﻫﺎﯾﯽ ﻧﺘﻮان ﮔﻔﺖ آزاد
ﮐﻮچ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ؟! ﻣﮕﺮ ﻣﯽ‌ﺷﻮد از ﺧﻮﯾﺶ ﮔﺮﯾﺨﺖ
ﺑﺎل ﺗﻨﻬﺎ ﻏﻢ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎ داد
اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدم ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﺗﻮ را ﻏﺮﺑﺖ ﻧﯿﺴﺖ
ﻏﺮﺑﺖ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﺎران ﺑﺒﺮﻧﺪت از ﯾﺎد
ﻋﺎﺷﻘﯽ ﭼﯿﺴﺖ ؟ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺷﺎدی و ﻣﻬﺮ و ﻏﻢ و ﻗﻬﺮ ؟!
ﻧﻪ ﻣﻦ از ﻗﻬﺮ ﺗﻮ ﻏﻤﮕﯿﻦ ، ﻧﻪ ﺗﻮ از ﻣﻬﺮم ﺷﺎد
ﭼﺸﻢ ﺑﯿﻬﻮده ﺑﻪ آﯾﯿﻨﻪ ﺷﺪن دوﺧﺘﻪ‌ای
اﺷﮏ آن روز ﮐﻪ آﯾﯿﻨﻪ ﺷﺪ از ﭼﺸﻢ اﻓﺘﺎد