خیلی به الان مربوط نیست،

خیلی به الان مربوط نیست،
از همون بچگی دلم می‌خواست این توانایی رو داشتم،
تا بفهمم وقتی با کسی خداحافظی می‌کنم دوباره می‌تونم ببینمش یا نه!؟
آخرین خداحافظی با پدر،
مادر،
خواهر،
برادر،
همسر یا هرکسی که بیشتر از بقیه دوستش داری،
باید خیلی با یه خداحافظی معمولی فرق کنه. باید انقدر وقت داشته باشی تا سالها «دوست داشتن» رو توی یک کلمه خلاصه کنی.
وقتی بدونی این خداحافظی،
خداحافظیِ آخره،
دیگه اخم نمی‌کنی،
دیگه پشت تلفن بی‌تفاوت نیستی.
وقتی بدونی این خداحافظی،
خداحافظیِ آخره،
با بغض می‌ایستی و
قدم به قدم رفتنش رو تماشا می‌کنی.
آدم هرچی عزیزتر باشه دل کندن ازش سخت‌تره.
این روزا یه بغضی توی گلوم هست که می‌دونم تا آخر عمر عذابم می‌ده.
شاید اگه می‌دونستم دیگه نمی‌بینمش،
بیشتر نگاش می‌کردم،
طولانی‌تر باهاش حرف می‌زدم،
سفت‌تر بغلش می‌کردم.
اگه می‌دونستم این خداحافظی،
خداحافظیِ آخره،
یه جور دیگه‌ای بهش می‌گفتم دوستت دارم، شاید پشیمون می‌شد و نمی‌رفت.
«بعضی آدما انقدر خوبن، که هروقت برن زوده.»