نیمی شبی من خواهم رفت از دنیائی که

نیمی شبی من خواهم رفت از دنیائی که

مال من نیست،

از زمینی که بیهوده مرا بدان بسته اند.

و تو آنگاه خواهی دانست خون سبز من !

خواهی دانست که جای چیزی در وجود تو خالیست

و تو آنگاه خواهی دانست پرندهٔ کوچک

قفس خالی و منتظر من!



خواهی دانست که تنها مانده ای با روح

خودت و بی کسیت را دردناکتر خواهی

چشید زیر دندان غمت !

غمی که من می برم

غمی که من می کشم....!