تو را  دیدم  ندیدی  نیمه جانت

تو را  دیدم  ندیدی  نیمه جانت
نشسته   گَردِ  پیری   بر   لبانت
خموده  گشته  و بر کف عصائی
چه کردی با  تنِ  سروِ   روانت؟
چراغت می زند سوسو بدین سو
چرا حالا  سخن  گوید    زبانت؟
چو تو پیرم ز داغ عشقت ایجان
شده   جان  آتشین  تا  بیکرانت
زِ هجرَت بس که نالیدم  شدم نی
شدم  نیزارِ  غم ، خواهم  امانت
دو  چشمانم    نمی بیند   بهاری
من  و من  ماندم   و بارِ  گرانت