عاقبت میبوسمت یک روز در میدان شهر

عاقبت میبوسمت یک روز در میدان شهر
تا بیفتد از لبانم رخنه در ایمان شهر

باغ فردوس وعده ی دیدارمان باشد دلم
تا بلرزد زین هماغوشی همه عرفانِ شهر

من نترسم از آجان،از واعظان، از خاطبان
مِی بــنوشـم از لبت مستانه تا ایوانِ شهر

مست و دست افشان و پـاکوبـان و پیمانه به دست
می نهـم لب بـر لبت بی بـاک چون رندانِ شـهر

واعظـان باید بداننـد ، حاکمان ِ شهـر هـم
ایـن هماغوشی چنان چون سرمه بر چشمان شهر

نیک روشن میکـنـد آنـان کـه دل کـورند و کـَر
چون بیفتد دیدِشان ، بینا شوند کوران شهر

رک بگـویَـم جان ِ جـانـانم، تورا من عاقبت
خـانه ام دعوت کـنـم در چشـمِ بیـداران شـهر..........