ای سبز چشم هات زباران نجیب تر

ای سبز چشم هات زباران نجیب تر
ای جذبه ات، نگاه خدا، بلکه سیب تر

از خنده ی بهار به گل آشنا تری
ای هر غروب جمعه غیابت غریب تر

در انتظار جرعه ی مخمور جام تو
شد جانماز مادر از امن یجیب، تر

اینجا پرنده ها به هوای تو می پرند
پرواز بی شکیب و هوا بی شکیب تر

چشم زمین سفید شد از انتظار، نه
گیسوی مادرانه ی شعرم عجیب تر

با ادعای نام تو هرکس به سفره ایست
رندان تشنه ات به خدا بی نصیب تر

چشمانت آهوان تتارند و شرزه ها
دل داده اند تا بشوی دلفریب تر

گل می کنی سپید ترین واژه ی غزل
در خیس جمعه های ز باران غریب تر