بیا ای جان  که بی تو  بیقرارَم

بیا ای جان  که بی تو  بیقرارَم
به راهَت مانده وچِشم انتظارَم
نِشَستَم   دَر   کنارِ   لاله زاران
بیادَت غُنچه ها را می شِمارَم
به دامانَم کِشم رَنجَت به بالین
سَحرگاهان من و  بوی  نِگارم
دولَب بُگشوده واکُن غنچه ی گل
بیابان  ماندِه  و  اُفتاده  بارَم
دِلَم پَر می کشد بَر سوی دِلبَر
کدامین باغ و بُستانی بهارم؟
بیارا زُلف پُر چین و شِکن را
بیا وا کن گُلی بَر شوره زارَم
خَبَر از حال  مَن هَرگِز نَداری
زِ دردِ  دوریَت  شَهرِ   شَرارم