دو دَریا  سوی جان  دارَد کرانه

دو دَریا  سوی جان  دارَد کرانه
به ساحل می زَنَد  گه دَر  میانه
کِشَد  تیغ  دو  اَبرو  را چو  بالا
کِشَد  پائین  زِ  تَختَم  بی بَهانه
بجانَم    آتشی    دیرینه    دارَد
زَنَد  بَس  شُعله ی غم در زَمانه
خُدایا  بَر  دلِ  دیوانه     بِنگَر
نَظَر   کُن  بُلبَلِ   مَستِ    تَرانه
شَبَم را بی نِگاهَش چون گُذارَم
تو  کردی  عاشِقی خوارِ   زَمانه