گُلاب  از غَمزه اَت  گیرَم دما دَم

گُلاب  از غَمزه اَت  گیرَم دما دَم
نِمیدارم  دو  اَبرو  پیشِ  تو خَم
بِچینَم  بوسه  از  جُفتِ   لَبانَت
درونِ  کوزه اَم  پُر  کرده دَر هَم
شَراب  عِشق  تو  سازَم  به آنی
فَرو  ریزَم  به خُشکیده لَبَت نَم
بیا  ای نازنین  از  کوچه ی  ما
گُذَر کُن از  غُرورَت  کم بِزَن دَم