گاه آسمان دلم از ابر سیاه می شودآنگاه خنده بر لب من آه می شودگاهی عبور از مسیر دم تا باز دممپیمودن غمی ست که جانکاه می شودگاهی دگر امید به فردا قشنگ نیستوقتیکه لحظه در " عادت " تباه می شود