دیدم خموش وسردی با خود مگرچه کردی

دیدم خموش وسردی با خود مگرچه کردی؟
رفتی به شهر شبها هر شب به کوچه گردی
ولگردِ  بی طلوع  و دل  داده ای به زندان
پرپر  به  زیرِ  پا و چون غُنچه های زردی
گه می زنی  تبسّم  گاهی  دو دیده  گریان
گاهی دولب  به جنگ  و  آتش  بر سپندی
دبدم   کنارِ  چشمه  با  دیده های   گریان
لبهای  پُر  زِ خونت  بر بسته ،  پُر زِ دردی
بر  شاخه  تکه  کردم  شبنم به گونه هایم
ای نازنین چه کردی چون کوره های سردی