نگرانم نباش

• .
نگرانم نباش
مشت مشت قرص هایم را سر ساعت می خورم
زخم هایم را می پوشم
و آرزوهایم را قدم می زنم هنوز
من
خودِ زمستانم
*****
نزدیکیم کافه ایست
دنج
مثل سکوت ، ساکت
با یک میز
یک صندلی خالی
و یک فنجان بغض دردهایم را قاب می کنم
تا شعرم بیاید
برای کاغذهای بی واژه ی دفترم
وقتی تو نیستی
اندوه بازترین آغوش زمستانی ست
مرا با تمام خاطرات به جا مانده از تو
تا خرخره می بلعد
اما تو نگرانم نباش
من خوبم
فقط احساس می کنم
کمی مرده ام
همین
نگرانم نباش
من قرص هایم را سر ساعت می خورم
[بهرام حمیدیان]