آدم های دنیای هر کس دو دسته هستند:

آدم‌های دنیای هر کس دو دسته هستند:

آدم‌های داشته و آدم‌های نداشته.

آدم‌های داشته همان کسانی هستند که کنارشان غذا می‌خوری، راه می‌روی و حتی می‌خندی.
آدم‌های داشته یعنی همان آدم‌های روزمره!
هر روز می‌بینی‌شان.
چشم توی چشم می‌شوید.

اما..

دسته‌ی دوم آدم‌های نداشته هستند.
همان‌ها که حسرت داشتنشان توی دلت مدام بالا و پایین می‌شود..

اما نباید که داشته باشی‌شان!
چون اگر به تو تعلق داشته باشند، می‌شوند آدم روزمره!

اصلاً قشنگی این آدم‌ها به نداشتنشان است.
باید از دور نگاهشان کنی..
بعد بودنشان را قاب بگیری و بچسبانی بهترین جای دلت..

واقعیت این است که ما بیشتر از آدم‌های داشته، با آدم‌های نداشته‌مان زندگی می‌کنیم.
همین‌ها هستند که به زندگی‌مان عمق می‌بخشند.
همین‌ها هستند که امید را در دلمان زنده می‌کنند.
گریه و خنده‌مان را میفهمند و سکوتمان را ترجمه می‌کنند.

نداشتن این آدم‌ها درد دارد، اما قشنگی زندگی به همین نداشتن آن‌هاست.
به این است که از دور نگاهشان کنی و لبخند بزنی و بگویی:
آدم نداشته! اگر بدانی چقدر دوستت دارم...!!