شش ساله که بودم

شش ساله که بودم
دو تا جیب داشتم
در یکی نان می گذاشتم ، در یکی سیب و دنیا زیبا می شد...
شانزده ساله که بودم
دو تا جیب داشتم
در یکی حافظ می گذاشتم ، در یکی نیما.
تو را خواب میدیدم و دنیا زیباتر می شد...
بیست و شش ساله که بودم
دو تا جیب داشتم
در یکی مسلسل می گذاشتم ، در یکی تو را.
دنیا زیر پایم می لرزید...
سی ساله که بودم
جیب هایم نبودند
یک دل تحت تعقیب داشتم که مدام تو را سانسور می کردند ، از دریچه ها و دهلیز هایش.
دنیا چیزی نبود
جز چشم های تو و مشتی فریاد فراری...
سی و شش ساله که بودم
ایستاده بودم درون ظلمت
بوی خون می امد از تمام روزنه های شهر
جیبی نداشتم برای پنهان کردن دست و دلم
دنیا چیزی نبود، جز لانه ای لو رفته که لبخند مشکوکی داشت...
در چهل سالگی جیبهایم را پیدا کردم
یکی پر از واژه بود ، دیگری پر از پرسش.
دنیا مزه ای نداشت
در پنجاه سالگی
به واژه هایم خیانت کردم ، به پرسش هایم خیانت کردم ، به زخم هایم خیانت کردم ، به تو خیانت کردم و
دنیا را رها کردم به امان خدا...
در شصت سالگی دو تا جیب ساختم
در یکی نان گذاشتم ، در دیگری:
مانده ام بین این همه واژه :
شاید باز هم رفتم سراغ سیب...

سعید سلطانی طارمی