به من نگو مرده و حرفش

به من نگو مَرده و حرفش!
مرد؟ نکند مردانگی به چرخاندن چشمان بُراقت بر سراپایم است!!

مرد ؟ نکند به قد و بالایت لقب مردانگی دادی؟! یا که چون بی حجابی خیال مردانگی به سرت زده؟

نه با چرخ ماشینت، نه با ته ریش جذابت، نه با پیراهن یقه بازت، نه با شلوار فاق کوتاهت، نه با زنجیر گردنت، با هیچ کدام این ها مردی و مردانگیت ثابت نمیشود.

آن مرد حرفش حرف بود که یک "بسم الله" گفت و تا ناف شهادت رفت.

مردی که هنوز سرفه های سی سال پیشش را به دوش میکشد، حرفش حرف است و قولش قول.

و تو! نمیدانم چه کردی و چه میکنی که همواره ترسی نهان در وجودت هست؛ آری، ترس! تلاش نکن که با ویراژ دادن در خیابان ها و قمه کشی در مقابل امثال خودت، خودت را پسر شجاع نشان دهی.

مرد، آن پدری است که سرش را پیش هر کس و ناکس خم میکند، تا پیش فرزندانش رو سفید باشد.

مرد گاهی یک زن است! آری زن ، همان زنی که بی سایه ی مرد و تکیه گاه، از تمام خواسته هایش میگذرد تا فرزندانش در آرامش باشند.

خلاصه کنم برایت؛ مرد، لقب هر کس که باشد، لقب تو نیست.
دیگر نگو مرد است و حرفش، پسر جان، حرفت را بگو...