🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹

🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_بیست_و_یکم
#بخش_دوم
پدرم ڪتش را از روے رخت آویز برمیدارد،مادرم میگوید:ڪجا؟!
همانطور ڪہ ڪتش را تن میڪند میگوید:میرم این عوضیو پیدا ڪنم،اسمم مصطفے نیس نڪشمش!
سپس وارد حیاط میشود.
مادرم با ‌نگرانے دنبالش میرود،من هم پشت سرش.
قبل از اینڪہ چیزے بگوید لب باز میڪنم:بابا! صبر ڪن باهم بریم!
جلوے در میرسد فریاد میزند:تو ڪجا؟!
نگاهش بہ صورتم مے افتد،دستش را مشت میڪند و بہ زور میگوید:میدونم صورتشو چے ڪار ڪنم ڪہ تا آخر عمرش حَض ڪنہ برہ جلو آینہ!
سریع میگویم:بابا قانونے میشہ اقدام ڪرد،شما ڪہ شمارہ پلاڪ ماشینشو دارے.
بہ زور صدایش را ڪنترل میڪند:یعنے فقط برہ یڪم آب خنڪ بخورہ؟! جبران میشہ؟!
انگشت اشارہ اش را با حرص سمت پایین تڪان میدهد:غیرتِ من جبران میشہ؟! حالِ مادرت جبران میشہ؟! صورتِ عین گُلت جبران میشہ؟!
هاج و واج میمانم از لفظے ڪہ بہ ڪار برد!
"صورتِ عین گلم"
با حرص مدام نفسش را بیرون میدهد،مادرم با چشم ابرو اشارہ میڪند بروم.
سرم را تڪان میدهم و بے حرف وارد خانہ میشوم،اما صداے پدرم را میشنوم.
صداے آرامش قلبم را میلرزاند:یعنے دستِ منم با صورتش اینطور میڪرد پروانہ؟! من چقدر بے شرفم!
قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم میچڪد،تازہ فهمیدہ چہ میڪردہ!
دیر فهمید...
اما فهمید چہ خودش چہ هر مرد دیگرے،نامهربانے و زورش گلبرگ هایم را پر پر میڪند...
جسمم‌ ترمیم میشود اما روحم شاید نہ...
ڪاش این را درڪ ڪند ڪہ "من ریحانہ ے خدام"
_چقدر وحشتناڪ شدے تو!
بہ مطهرہ نگاہ میڪنم،میخواهد از یادم ببرد.
با خندہ دستم را بہ سوے چشمانم میبرم و اشڪانم را پاڪ میڪنم:دیدنے ام نہ؟!
میخندد:خیلے! باید برے جشنِ هالوین!
با حرص بہ سمتش میدوم:میخوام بخورمت!
جیغ میڪشد و از روے مبل ها خودش را پرت میڪند،با خندہ میگوید:تو رو خدا آیہ! بیاے سمتم خودڪشے میڪنم!
با خندہ بہ سمت دستشویے میروم،با لحنِ ناراحت ساختگے میگویم:باهات قهرم! حالا انگار چطورے ام؟! همش خون خشڪ شدہ و خاڪ و اشڪہ دیگہ!
با تصور جملہ ے آخر خودم چندشم میشود.
در دستشویے را باز میڪنم و وارد میشوم،همین ڪہ رو بہ روے آینہ مے ایستم مطهرہ هم مے آید.
بہ چهرہ ے خودم در آینہ زل میزنم،با دیدن چهرہ ام هین بلندے میڪشم و سپس با دست روے سرم میڪوبم!
_مطهرہ نگو اینے ڪہ تو آینہ س منم!
_چرا عزیزم خودتے!
_نگو تو ڪوچہ خیابون همہ اینطورے منو دیدن؟!
_دیدن عزیزم دیدن!
با بهت بہ صورتم نگاہ میڪنم،با دیدن لختہ خون هاے خشڪ شدہ از بینے تا روے چانہ ام حالت تهوع میگیرم،گونہ ے راستم ڪمے ورم ڪردہ و جاے چهار انگشتِ مردانہ رویش خودنمایے میڪند.
سریع مقنعہ ے ڪثیفم را در مے آورم و روے شیر آب مے اندازم.
آب را ڪہ باز میڪنم صداے پدرم مے آید،بلند میگویم:بابا جایے نریا الان آمادہ میشم بریم ڪلانترے و پزشڪ قانونے!
سپس هر دو دستم را پر از آب میڪنم و روے صورتم مے پاشم.
همانطور ڪہ صورتم را میشورم میگویم:فڪ ڪنم شنید بہ مسخرہ گفتم سوپرمن!
مطهرہ میخندد:بهت ثابت شد سوپرمنہ؟!
ڪمے آب روے صورتش مے پاشم:آرہ! ولے منم زنِ عنڪبوتے ام میندازمش تو تار!
مطهرہ از خندہ ریسہ میرود و زیر لب میگوید:آفرین زنِ عنڪبوتے!
دوبارہ بہ چهرہ ے خودم در آینہ نگاہ میڪنم،خبرے از آن آشفتگے نیست!
صورتم را زیر آب میگیرم،خنڪے آب حالم را خوب میڪند.
بے خبرم از اینڪہ تصمیم سادہ ے پدرم براے جواب دادن بہ خواستہ ے آقاے ساجدے چطور سرنوشتم را عوض میڪند...
❣ ❣ ❣ ❣ ❣ ❣
مغز گردویے داخل دهانم میگذارم و بے حوصلہ بہ نوشتہ هاے ڪتاب چشم میدوزم.
از زبان انگلیسے متنفرم!
روے تخت بہ شڪم دراز ڪشیدہ ام و دو دستم را زیر چانہ ام زدم.
مثل خنگ ها بہ تڪ تڪ خطوط نگاہ میڪنم و غر میزنم:مگہ اونا زبان ما رو میخونن ڪہ من زبان اونا رو بخونم؟!
با برخورد چند تقہ بہ در ساڪت میشوم.
_بفرمایید.
دستگیرہ ے در بہ سمت پایین ڪشیدہ میشود،مادرم لیوان شیر ڪاڪائو بہ دست در چهار چوب در مے ایستد.
دستانم را از زیر چانہ ام برمیدارم و ڪش و قوسے بہ بدنم میدهم.
مادرم همانطور ڪہ بہ سمتم مے آید میگوید:بیا بخور جون بگیرے!
خودم را لوس میڪنم:هنوز اینا رو نخوردم!
سپس با سر بہ ڪاسہ ے مملو از ڪشمش و گردو اشارہ میڪنم.
لیوان شیرڪاڪائو را بہ دستم میدهد و میگوید:دو روزہ چپیدے تو این اتاق ناهار و شامم ڪہ بہ زور میخورے! ازت غافل شم باید راهے بیمارستان شے.
بدون حرف نگاهم را بہ صورت مهربان و نگرانش میدوزم.
موهاے انارے رنگ شدہ اش را با دو انگشت پشت