🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹

🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_بیستم
#بخش_دوم
هم زمان با گفتن این حرف موبایل نقرہ اے اش را از جیبش بیرون میڪشد،سیب گاز خوردہ ے معروف روے موبایلش خودنمایے میڪند.
ڪارگر چشمے میگوید و دوان دوان بہ سمت ساختمان میرود.
انگشت اشارہ ام را روے زنگ میگذارم.
صداے مادرم است از آیفون میپیچد:ڪیہ؟
با صدایے ڪہ انگار از تہ چاہ بلند شدہ میگویم:منم مامان!
چند لحظہ بعد در باز میشود،چشمانم بین شهاب و پسرے ڪہ فرزاد خطابش ڪرد مے چرخد.
اتفاقات و سوالات تمام این مدت جلوے چشمانم رژہ میروند،طاقت نمیاورم آشفتہ میگویم:ما قبلا همدیگہ رو ندیدیم؟!
فرزاد بدون اینڪہ نگاهم ڪند میگوید:تو مغازہ ے پدرتون همدیگہ رو دیدیم!
بہ فڪر فرو میروم،مغازہ ے پدرم؟!
باز هم چیزے یادم نمے آید.
انگار از چهرہ ام میخواند:پدرم با پدرتون ڪار داشتن،ساجدے ام فرزاد ساجدے!
نام خانوادگے اش را در ذهنم مرور میڪنم.
تازہ یادم مے افتد!
چند وقت پیش ڪہ قانون شڪنے ڪردم و بہ محل ڪار پدرم رفتم،همراہ پدرش بہ مغازہ آمدہ بود.
آهانے میگویم،میخواهم وارد خانہ شوم ڪہ با عصبانیت میگوید:چرا بہ این آدما بها میدید؟ شما میترسید بقیہ باید توانشو بدن؟!
اخمانم درهم میرود،خونم بہ جوش مے آید و باز از بینے ام راہ مے افتد.
_تاوان؟!
موبایلش را داخل جیب شلوارش میگذارد:بلہ تاوان! چون اینا فڪر میڪنن ڪسے صداش درنمیاد هر غلطے دلشون بخواد آزادن انجام بدن نهایتا باباشون با یڪم پول حل میڪنہ، امروز وسط خیابون جرات ڪرد دست رو شما بلند ڪنہ فردا یڪے دیگہ!
پوزخند میزنم،من میترسم؟!
لابد فڪر ڪردہ چہ سر و سرے بینمان بودہ یا تو سرے خورم!
مطهرہ با اشارہ ے من وارد حیاط میشود،پشت سرش وارد میشوم.
همانطور ڪہ میخواهم در را ببندم نگاهے بہ صورتش مے اندازم و محڪم میگویم:من از ڪسے نمیترسم!
سپس در را میبندم!
صدایش را میشنوم:بچہ!
احساسم درمورد طرز "خانم" گفتنش بے مورد نبود!
اهمیتے نمیدهم.
پوفے میڪنم و رو بہ مطهرہ میگویم:تو شاهدم میشے؟!
گنگ نگاهم میڪند.
ادامہ میدهم:دارم براش! تازہ بہ دوران رسیدہ با یہ فندڪ طلا و یہ ماشین فڪ ڪردہ خیلے بزرگہ!
صداے مادرم نزدیڪ میشود.
_چرا نمیاے تو؟! دو ساعتہ جلو در...
مادرم با دیدنِ من حرفش را میخورد،چشمان قهوہ اے اش نگرانے را فریاد میزنند.
با دست روے گونہ ے سمت راستش میڪوبد و میگوید:یا امام‌ زمان!‌ چے شدے آیہ؟!
سپس بہ سمتم میدود.
مطهرہ سلام میڪند اما مادرم بہ قدرے حواسش پرتِ من شدہ ڪہ صدایش را نمیشنود!
پدرم از داخل خانہ میگوید:چے شدہ پروانہ؟!
مادرم بدون توجہ بہ صداے پدرم چانہ ام را بہ دست میگیرد و مبهوت میگوید:صورتت چے شدہ؟! تصادف ڪردے؟! خوردے زمین؟!
با برخورد دستش ڪمے درد بین اجزاے صورتم میپیچد.
با ترس ادامہ میدهد:دماغت چرا اینطوریہ؟!
لبم را میگزم،پدرم میان چهارچوب در مے ایستد.
وقتے مے بینمش انگار تمام پشت و پنهانم را پیدا ڪردہ ام!
حامے ام‌ میبینم!
انگار نہ انگار دست این مرد هم چندبار روے صورتم‌ نشستہ...
نہ!
پاڪ‌ میڪنم از ذهنم برخوردهاے سنگین دستش را...
بہ جایشان تنها صحنہ هاے نوازش ڪردن هاے عاشقانہ اش را مے نشانم.
اما سیلے این نامحرم عجیب روحم را زخمے ڪردہ...
بغض گلویم را میفشارد،در مردمڪ هاے گشاد شدہ چشمش تنها خودم را میبینم.
قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد،صداے بغض آلودم‌ را بلند میڪنم:اون پسرہ...بابا...
نمیتوانم ادامہ بدهم سیلِ اشڪانم جارے میشوند،خودم‌ را در آغوش مادرم مے اندازم.
خیالم راحت است!
دو ڪوہ را ڪنارم دارم!
بہ وضوح میبینم پوست گندمے پدرم مثلِ گچِ دیوار میشود!
حیران بہ گوشہ هاے چادر خاڪے ام‌ نگاہ میڪند سپس بہ صورت بے حال و خونے ام.
صدایش مثل همیشہ نیست،انگار اصلا صدایے ندارد بہ زور میشنوم ڪہ میگوید:ڪدوم پسرہ؟!
و ریتم نفس هاے غیر عادے اش موسیقے صحنہ میشود...
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
👈 🏻 ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ مورد رضایت است👉 🏻


❣ جهان بے عشق چیزے نیست....
بہ جز،تڪرارِ یڪ تڪرار....❣
#فاضل_نظرے