ویو تهیونگ ساعت صبح

ویو تهیونگ - ساعت ۸:۳۰ صبح

تهیونگ تو آشپزخونه داشت قهوه درست می‌کرد که هلن با کت و شلوار اداری پائین اومد. صورتش جدی بود.
تهیونگ: "صبحونه نخودی؟ پنکیک درست کردم."
هلن: "نمی‌تونم... باید برم فرودگاه. یه سفر فوری تو دوبی پیش اومده."

قهوه‌دست تهیونگ از دستش افتاد: "دوبی؟! اما تو تازه هفتهٔ پیش از سفر ژاپن برگشتی!"
هلن: "می‌دونم... ولی این پروژه مهمه. فقط سه روزه."

تهیونگ نزدیک شد و دست هلن رو گرفت: "نه... خسته‌ای. نیاز به استراحت داری."
هلن: "تهیونگا... من کارمندم. می‌تونم رد کنم؟"

تهیونگ اخم کرد: "مگه قرار نبود این ماه دیگه سفر نری؟ قول داده بودیم،هردومون‌."
هلن: "اوضاع دست من نیست. مدیر شرکت درخواست داده."

تهیونگ پشتش کرد و به پنجره خیره شد: "همیشه همینطوره... زیر حرفات میزنی."
هلن: "دوسِت دارم... تو میدونی چقدر دلم برات تنگ میشه؟"

تهیونگ برگشت و چشماش یکم خیس بود: "پس نرو... بگو مریض شدی."
هلن: "درست نیست... باید برم."
•
•
•
ساعت بعد، تهیونگ کنار در ایستاده بود و هلن چمدانش رو برداشته بود.
تهیونگ: "حداقل هرشب تماس بگیر... و قبل ۱۰ شب برگرد هتل."
هلن: "قبول... قول میدم."

تهیونگ هلن رو محکم بغل کرد: "زود برگردی ها... دلم برات تنگ میشه."
هلن: "میدونم... منم دلم برات تنگ میشه."

بعد از رفتن هلن، تهیونگ کل روز رو تو اتاق کارش گذروند و مدام از هلن خبر میگرفت. حتی به رئیس هلن ایمیل زد که "لطفاً زودتر پروژه رو تمومش کنی وگرنه،خودم میام دنبالش."

سه روز بعد، هلن دقیقاً سر ساعت ۸:۴۵ شب در رو باز کرد. تهیونگ اونجا ایستاده بود با یه دسته گل و شام گرم.
تهیونگ: "خب... خوش اومدی. حالا دیگه حداقل یه ماه میمونی خونه، درسته؟"
هلن خندید: "بله رئیس... دستور شما حرف اوله."
تهیونگ: دیگه نمیزارم بری..حتی اگه مجبور بشم کل اون شرکت رو بخرم.

و اون شب هم هلن و هم تهیونگ قول گرفتن زیاد به خودشون فشار نیارن و زیاد سفر کاری نرن...!

پایان
•
•
•
^میدونم چقدر بد شده ولی ببخشید دیگه💔😔^