کنار غریوم که برده نصیوم درخت کنار غریبی هستم که سهم من سنگ است

ــــ

کُنارِ غریوم که بَرده ِنصیوُم (درختِ کنار غریبی هستم که سهم من سنگ است)

یه عمره که سی خُم ایگم ایگریوُم (عمریست که برای خودم مرثیه می خوانم و می گریم)

اَیَر باد و بارون بیاهِن به جارُم (اگر باد و باران به فریادم برسند)

اِشَینُم خومه تا غم از دل وُرآرُم (خودم را می تکانم تا غم از دل برانم)

بخون کَوگِ مستُم که بوسم گِلیته (کبکِ مستِ من، بخوان تا گلویت را ببوسم)

که آستاره بختم مِنِ تیگِ ریته (زیرا ستاره ی اقبال همان روی خوب توست)

مُو چی مار تشنه تو چی چشمه سارون (هم چون مار تشنه ام و تو چشمه ساری)

دلُم سُحده زاره بزن نَرمه بارون (دل من کویری سوخته است ای باران آهسته ببار)

کِلورُم به دستِ تو ای بادِ گَردو (من کاهم در دست تو ای باد هر جایی)

گُلُم اَر بیاهه بُهارونه از نُو (اگر گل من بیاید دوباره بهار می شود)

تیام پاله پاله پُرِ اَرس و خینن (چشمانم کاسه کاسه اشک و خونند)

زِ بس چی تَریده به رَهت اینشینن (دلم هم چون راهزن سر راهت می نشیند)

دلُم جُور دینِش سرِ تَش ایبازه (دلم هم چون اسپند روی آتش می رقصد)

یه عمره که دل سی، تو وا تش اسازه (عمریست که دل برای تو با آتش میسازه)