نمی رویَد  دِگَر  گُل دَر  بَهارَم

نمی رویَد  دِگَر  گُل دَر  بَهارَم
ندیده کَس گُلی دَرشوره زارَم
زِمستان مانده بَر تاراجِ تلخی
چه اَبری  آمَده  دَر  روزگارَم
دِلَم تابِ شَب و سَردی نَدارد
فُرو افتاده چون بَرگی نِگارم
دِلِ اَفسرده حالان پُر زِخونَست
نِشَسته خونِ دِل  بَر گُلعُزارَم
شَب وتاریکی و دردَم هِزاران
از این دیوانگی  دل بیقرارَم