بُرو ای جان که دِل بَر خار داری

بُرو ای جان که دِل بَر خار داری
نَظَر   بَر  کوچه های    تار  داری
نِمی بینی  کُلوخ و سَنگ و آتَش  
به سَر شور و ، زَبان  اِنکار داری
دوچِشمان بَسته دَر تاریکی شَب   
به هَر کوی  و گُذَر  دیدار  داری
رُخَت از رُخ کِشیدی  سوی دیگَر    
به   تیغِ   تیزِ  خود  اِقرار  داری
دِلَم  بُردی و  رَفتی دَر  پی خود    
گَمانم     شُعله   دَر  اَنبار   داری