کُجا  رَفتی گُلِ سُرخ و سِپیدَم

کُجا  رَفتی گُلِ سُرخ و سِپیدَم
کُجا رَفتی گُلِ رویَت نَچیدَم
شُدَم مَجنون صَحرای پَریشان
پَریشان تَر زِ خود جائی  نَدیدَم
کِشَم  سَر   بَر   میانِ    آسمانها
به شوقِ دیدَنَت هَر سو دَویَدم
شَب آمد مانده ام تاریک وتنها
غَمِ  عالَم به جان و دِِل خَریدَم
کُجا   رَفتی   مَگَر   دَر   آسمانی
به روی هَر گُلِستان پَر کِشیدَم
کِشیدَم    بَر  دِلَم   داغِ   جُدائی
از آنروزی که دَست از دِل بُریدَم