بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت اول :
اصل این سؤال که گاهی به صورت شبهه طرح می‌گردد،ناشی ازتعریف نادرست از اخلاص و هم چنین ضعف شناخت از مقام ولایت است.
بدون شک دادن انگشتری به سائل از چنان شدت درجه اخلاصی برخوردار بوده که نه تنها خداوند کریم در کلام وحی بدان اشاره نموده است، بلکه این عمل را از نشانه‌های ولی شناسی قرار داده است. چنان چه می‌فرماید: إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاه وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُون - جز اين نيست كه ولىّ شما خداست و رسول او و مؤمنانى كه نماز مىخوانند و هم چنان كه در ركوع‌اند انفاق مىكنند.(سوره مائده آیه 55)
از آیه صریح فوق چند نتیجه اجمالی می‌توان اخذ نمود:
1- به رغم انکار برخی چنین حادثه‌ای اتفاق افتاده است که خداوند فاعل آن را به عنوان ولی معرفی می‌نماید.
2 - شدت اخلاص لله در این امر به حدی بوده که خداوند آن را از نشانه‌های ولی شناسی قرار داده است.
3- اهدای انگشتری در حال رکوع امام (ع) منعی نداشته که خداوند آن را تأیید نموده است.
برای درک و شناخت بیشتر، لازم است به چند نکته ذیل اشاره شود:
الف) - معنای اخلاص چنین نیست که مخلص حضرت امیر علیه‌السلام یا هر کس دیگری از هر امری غافل شود، که اگر چنین بود، لازم می‌آمد تا پیامبر‌اکرم (ص) و سایر معصومین (ع) حتی از ظواهر نماز مثل ارکان و اذکار نماز که عملی دنیایی و جسمانی است.غافل شوند و به محض آن که نیت نموده و تکبیر گفتند، همه امور و از جمله صورت نماز را فراموش کنند و فقط محو جمال و جلال الهی گردند.
ب)- فرض غفلت مقام ولایت از کلیه امور، نه تنها اثبات غفلت آنان حتی برای یک ثانیه است، بلکه با عصمت آنان نیز منافات دارد.
ج)- اگر مقام ولایت و خلیفه خدا در زمین لحظه‌ای توجه‌اش از عالم خلقت منفک شود، فیض الهی منقطع و عالم معدوم می‌گردد.
د) - معنای شدت اخلاص این است که عبد مؤمن و مخلص (معصومین ع)، لحظه‌ای حتی به اندازه یک چشم به هم زدن از یاد خدا غافل نمی‌شوند.لذا توجه آنها به عالم و امورات آن نیز به امر خدا و برای خدا صورت می‌پذیرد که عین عبادت وبندگی مخلصانه است.
و) - متأسفانه ما برای درک و شناخت، معصومین (ع) را که انسان‌های کامل و اشرف مخلوقات هستند با خودمان قیاس می‌کنیم! و این خطای بزرگی است، چرا که ما ناقص هستیم. به عنوان مثال اگر در نماز متوجه موضوع دیگری شویم، حتماً از یاد خدا غافل شده‌ایم. اما معصومین (ع) چنین نیستند و ما چاره‌ای نداریم جز آن که آنان را با معرفی خودشان بشناسیم و نه با قیاس به خودمان.(ادامه دارد...)
پاسخ قسمت اول :
اصل این سؤال که گاهی به صورت شبهه طرح می‌گردد،ناشی ازتعریف نادرست از اخلاص و هم چنین ضعف شناخت از مقام ولایت است.
بدون شک دادن انگشتری به سائل از چنان شدت درجه اخلاصی برخوردار بوده که نه تنها خداوند کریم در کلام وحی بدان اشاره نموده است، بلکه این عمل را از نشانه‌های ولی شناسی قرار داده است. چنان چه می‌فرماید: إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاه وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُون - جز اين نيست كه ولىّ شما خداست و رسول او و مؤمنانى كه نماز مىخوانند و هم چنان كه در ركوع‌اند انفاق مىكنند.(سوره مائده آیه 55)
از آیه صریح فوق چند نتیجه اجمالی می‌توان اخذ نمود:
1- به رغم انکار برخی چنین حادثه‌ای اتفاق افتاده است که خداوند فاعل آن را به عنوان ولی معرفی می‌نماید.
2 - شدت اخلاص لله در این امر به حدی بوده که خداوند آن را از نشانه‌های ولی شناسی قرار داده است.
3- اهدای انگشتری در حال رکوع امام (ع) منعی نداشته که خداوند آن را تأیید نموده است.
برای درک و شناخت بیشتر، لازم است به چند نکته ذیل اشاره شود:
الف) - معنای اخلاص چنین نیست که مخلص حضرت امیر علیه‌السلام یا هر کس دیگری از هر امری غافل شود، که اگر چنین بود، لازم می‌آمد تا پیامبر‌اکرم (ص) و سایر معصومین (ع) حتی از ظواهر نماز مثل ارکان و اذکار نماز که عملی دنیایی و جسمانی است.غافل شوند و به محض آن که نیت نموده و تکبیر گفتند، همه امور و از جمله صورت نماز را فراموش کنند و فقط محو جمال و جلال الهی گردند.
ب)- فرض غفلت مقام ولایت از کلیه امور، نه تنها اثبات غفلت آنان حتی برای یک ثانیه است، بلکه با عصمت آنان نیز منافات دارد.
ج)- اگر مقام ولایت و خلیفه خدا در زمین لحظه‌ای توجه‌اش از عالم خلقت منفک شود، فیض الهی منقطع و عالم معدوم می‌گردد.
د) - معنای شدت اخلاص این است که عبد مؤمن و مخلص (معصومین ع)، لحظه‌ای حتی به اندازه یک چشم به هم زدن از یاد خدا غافل نمی‌شوند.لذا توجه آنها به عالم و امورات آن نیز به امر خدا و برای خدا صورت می‌پذیرد که عین عبادت وبندگی مخلصانه است.
و) - متأسفانه ما برای درک و شناخت، معصومین (ع) را که انسان‌های کامل و اشرف مخلوقات هستند با خودمان قیاس می‌کنیم! و این خطای بزرگی است، چرا که ما ناقص هستیم. به عنوان مثال اگر در نماز متوجه موضوع دیگری شویم، حتماً از یاد خدا غافل شده‌ایم. اما معصومین (ع) چنین نیستند و ما چاره‌ای نداریم جز آن که آنان را با معرفی خودشان بشناسیم و نه با قیاس به خودمان.(ادامه دارد...)
۸۱۸
۲۴ آبان ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.