ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

ما چون ز دری پای کشیدیم ، ‏کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم ،‏ بریدیم
دل نیست کبوتر که چو برخاست ، نشیند
از گوشه بامی که پریدیم ،‏ پریدیم
رم دادن صید خود از آغاز غلط بود
حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم
کوی تو که باغ ارم روضه خلد است
انگار که دیدیم ، ندیدیم ندیدیم
صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن
گر میوه یک باغ نچیدیم ، ‏نچیدیم
سر تا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل
هان واقف دم باش ، رسیدیم ، ‏رسیدیم
وحشی ! سبب دوری و این قِسم سخنها
آن نیست که ما هم نشنیدیم ، ‏شنیدیم !!!
(وحشی بافقی)