همه هنوز شوکه بودند که نور صبحگاهی دقیقتر روی چهرهی بور

همه هنوز شوکه بودند که نور صبحگاهی دقیق‌تر روی چهره‌ی بورام افتاد. چشم راستش آبی می‌درخشید و چشم چپش سبز روشن بود.

جیمین ناخودآگاه یک قدم جلو آمد.
– چشماش…

وی هم زمزمه کرد:
– هتروکرومیا…

بورام یخ زده بود. دست‌هایش را جلوی بدنش جمع کرده بود و حتی نفس کشیدنش هم سخت شده بود. هر بار که مردم به خاطر چشم‌هایش نگاه می‌کردند، انگار هزار قضاوت و حرف پشت آن نگاه پنهان بود.

نامجون اخم کرد. نگاهش بین بورام و کوک می‌چرخید.
– کوک… این… داستانش چیه؟

بورام سرش را پایین انداخت. لب‌هایش می‌لرزید، اما هیچ کلمه‌ای از دهانش بیرون نیامد. فقط ایستاده بود، با ترس و حس اینکه هر لحظه ممکن است فرو بریزد.

کوک نفسش را آهسته بیرون داد و یک قدم به جلو برداشت، طوری که بین بورام و بقیه بایستد.
– کافیه.

صدایش محکم بود.
– اون… فقط یه آدم عادیه. مثل همه‌ی ما. و من نمی‌خوام کسی بهش نگاهِ متفاوتی بندازه.

سکوت سنگینی بین اعضا پیچید. بورام هنوز با ترس به زمین خیره بود، اما برای اولین بار حس کرد کسی جلوی نگاه‌ها ایستاده.