تا از شراب عشق رسید ارمغان من

تـا از شــراب عـشــق ، رسـیـد ارمـغـــان من
شـد مـسـت ، هــم زمـیـن مـن و آسمـان من
عـاشــق شـدن ، گــنــاه بـزرگــی اگــر نـبـود
تـاوانِ چـیسـت ، ســوز دل مـهــربـان مـن ؟

اردیبهشت نیست ، که اردی جهنـم اسـت !
از آتـشـی کـه شـعـلـه کـشـد ، در نـهـان مـن
سـالـی به عـمـر عـاشـقـی افـزود و بـاز هـم
فــرقـی نـکـرد ، فـصـل بـهــار از خــزان من

دور از هــوای عـشـق نفـس میکـشـم ، ولی
تیر اسـت ، هر نفـس که نشیند به جان من
دنـیـا مکان مــانـدن مــن نیـسـت ، میــروم
هـسـت از تـبــار بوسـه و باران ، نـشان من

گـفـتـم ، مـگـر ز مـرحــلـه ی خـاک بـگـذرم
راضـی نـشـد ، خـدای مـن از امـتـحان من
از هفـت خوان حادثه، در هفت شهر عشق
افـزوده روزگـار ، دو چنـدان به خـوان من

بـامـت بلـنــد ! شـاعـر لبـخـنــدهــای خوب
جــاری مـکــن ، تـرانـه ی غــم بر زبـان من

#محمد_رضا_جنتی