چه آسان بُرده ای ای جان دِل وجان

چه آسان بُرده ای ای جان دِل وجان
شُدم آواره ی دَشت و بیابان
چه کردی با دلم ای مُرغ وَحشی؟
شُدی صَد وصله بَر جانِ پَریشان
به باغَت آمدَم یک غُنچه بویَم
شِکَستی شاخه را از بیخ و بُنیان
توجان عُمریست دَر دِل لانه داری
گرفته شُعله ات سوزَد تَن و جان
گَهی بَر آسمانَت چون سِتاره
زَنَم سوسو بوقتِ باد و بوران
زِمستان آمد و هَر سو دَوانَم
بیا بُگشا دَرِ صَد قفلِ زندان