بلند موی و پریشان ولی به لب لبخند

بلند موی و پریشان ، ولی به لب لبخند ؛
چقدر زود به دیوانه‌ها شدم مانند !

تمام شهر قسم می‌خورند ضدّ منی
ولی به نام تو هر روز می‌خورم سوگند

چرا دو خط موازی همیشه غم دارند ؟
نمی‌رسند ، ولی تا ابد کنار همند

نگاه کردی و گفتی : تو جَلدِ قلب منی
برو ! بپر که رهایی پرنده‌ی در بند

امید شاخه‌ی گل هم ، وصال با خاک است
تو خاک و شاخه‌ی گل را زدی به هم پیوند ...

#مجید_صحراکارها
#خاص #زیبا