میدانی،

میدانی،
دلم میخواهد یک روز مهمان برنامه دورهمی شوم،
روی همان صندلی آبی تیره بنشینم،
متین و با وقار جواب تک تک سئوالهایش را بدهم،
از خودم بگویم و کارهایی که کردم، آسمان و ریسمان ببافم و با تماشاچیان بخندیم و مجری بارها مرا دچار چالش کند و برسد به سوال هایی که باید جواب کوتاه داشته باشد.
مخصوصا از من بپرسد: عاشق شدی؟!!!
چانه ام بلرزد و دهانم خشک شود و زبان به سقف دهان بچسبد،
تپیدن قلبم را در جمجمه ام حس کنم و از گردن به پایین به یکباره فلج شوم و چشمانم برق بزند از اشکی که در آن جمع شده است و بزور لبخندی نشان دوربین دهم و بگویم:
آره... یکبار و برای همیشه
و باز مجری برنامه بپرسد:
خب؟
و من بگویم:
مطمئنا حال خوبی دارد...
به آخر برنامه که رسیدیم بگوید: احساس خوشبختی میکنی؟!
بگویم: جز این هم مگرمیشود؟! خاطراتش هست صبحا قبل از او از تخت جدا میشوم و چای را دم میکنم و پوست تخمه هایی که شب قبل هنگام دیدن فوتبال باهم شکاندیمیشان را از روی میز جمع میکنم و پرده ها را کنار میزنم و درِ تراس کوچک آشپزخانه را باز میکنم تا هوای تازه صبح زمستان وارد خانه شود و کسل بودن صبحگاهی از سرش بپرد.
پالتویم را به تن میکنم و هندزفری را تا ته فرو میکنم به گوشم که به هیچ حرفی بدهکار نیست، میروم و با نان داغ برمیگردم.
حال چای دم شده و هوای خانه مطلوب است، به اتاق می روم کنارش روی تخت مینشینم و پیشانی اش را میبوسم و همانطور که بهارنارنج خشک شده ای که در دستانم هست را به جلوی بینی اش گرفته ام میگویم:
بیدااااارشو نان آور خانه...
رو به مردم میکنم و با بغض و خنده دیوانه وار میگویم: برایش لقمه میگیرم، همیشه بخاطر شوری طعم مربا سر به سرم میگذارد، خب از اول هم گفته بودم دختر آشپزی و آشپزخانه نیستم و دست و پا چلفتی در ژن هایم تزریق شده...
مقابل آینه ایستاده، عطرمعروفش را میزند و برای بار آخر که خودش را در آینده دید میزند چشمانش را به من می دوزد، همانقدر مهربان مثل همانروز اول... کُت اش را به تنش می کنم و در جیبهایش فندوق و پسته و نقل میریزم و صلوات میفرستم و مثل مادر بزرگها فوت میکنم دور سرش...
از خانه که بیرون میرود و در بسته میشود، مینشینم های های به حال خودم و خیال پردازی هایم گریه میکنم...
مجری برنامه که مانند من بغض کرده میپرسد:
آرزویی داری؟!
نفسم را با قدرت به بیرون بفرستم و بگویم:
شبها با یک آرزوی کهنه وحشتناک به خواب میروم که کاش روزی به بدترین شکل تصادفی میکرد و به اجبار هم که شده مرا دوست داشته باشد و تا آخر عمر بتوانم کنار او باشم و اینگونه او مال خود خودم باشد.
اشکم را پاک کنم و بگویم: خودخواهی من معروف است...
مجری برنامه به رسم برنامه بگوید:
به برنامه چی هدیه میدین؟!
بگویم: تراشه های مداد رنگی هایم را از روزی که رفت نقاشی نکشیدم، مداد رنگی هارا تا تا تراشیدم... اول هدیه ام به او یک نقاشی کوچک بود...
و کادوی حامی برنامه را نگیرم و با تمام قدرت از استدیو فرار کنم و به خانه برگردم،
یادم رفته بود امشب برای شام به خانه می آیی...