🧠 روانشناسی

🧠 #روانشناسی

📎زُل زدن مایه ی آزار است زُل نزنیم؛

به زن چاق توی پراید، به النگوهای طلایی ردیف توی دستش.
به زن و شوهری که توی خیابان بحث می کنند، به مرد دست و پا شکسته ی عصا به دست،
به ویلچرنشینش حتی؛ با ماسک و بی ماسک.

به دختری که با علاقه به گربه های کثیف و لاغر مردنی توی خیابان غذا می دهد،
به زنی که روی نیمکت پارک تنها نشسته و آرام اشک می ریزد.
به بچه ی مریض، به آدم علیل،
به زیپ باز پیرمرد، به دست لرزان و چروکیده ی پیرزن،
به دخترک ژنده پوش فال فروش،
به جوان شیک روزنامه فروش؛
زل نزنیم به آدم های ِتا مغز ِ استخوان خیسِ بدون چتر؛
به زن و شوهر با اختلاف سنی زیاد، که دست همدیگر را گرفته اند و راه می روند،
به دوست داشتنشان زل نزنیم؛
به درز پاره ی لباس، به صورت سوخته و پوست جمع شده،
به زن زیبا، به مرد زشت، به زنی که دوربین به دست از زمین و زمان عکس می گیرد،
به تنهایی زنی که برای خودش گُل می خرد؛ به مردی که راه می رود و زیر لب با خودش حرف می زند.
به گدا، به دیوانه؛ به دیوانه ها هم زل نزنیم،

بگذاریم آرام برای خودشان لبخند بزنند، بخندند.

بگذاریم آنکه دلش گرفته و اشک می ریزد هم با خیال راحت گریه کند،
زل نزنیم، زل زدن مایه ی آزار است.

کاش مجلس قانونی وضع می کرد و زُل زدن را جرم اعلام می کرد.

کاش سر در هر مدرسه ایی می نوشتند وای بر زُل زنندگان...

#زُل_نزنيم