موج

موج...

شناور سوی ساحل های نا پیدا

دو موج رهگذر بودیم

دو موج همسفر بودیم



گریز ما

نیاز ما

نشیب ما

فراز ما

شتاب شاد ما، با هم

تلاش پاک ما ، توام

چه جنبش ها که ما را بود روی پرده ی دریا



شبی در گردبادی تند ، روی قلعه خیزاب

رها شد او ز آغوشم

جدا ماندم ز دامانش

گسست و ریخت مروارید بی پیوندمان بر آب



از آن پس در پی همزاد نا پیدا

بر این دریای بی خورشید

که روزی شبچراغش بود و می تابید

به هر ره می روم نالان ، به هر سوی می دوم تنها

سیاوش کسرایی*
زمستان 1332